مدل مذاکره کاترلینو

مدل کاترلینو
از نظر کاترلینو دو معیاری که بیشترین اهمیت را در جهت وضع یک استراتژی دارند عبارتند از «اعتماد» و «نقطه قوت». کاترلینو این دو بعد را به صورت کم و زیاد برای بعد اعتماد و نیز در سه سطح مطلوب، متنزلزل و نامطلوب برای بعد توازن قدرت تقسیم بندی کرده و شش انتخاب استراتژیک متفاوت را عرضه می کند. و نی او این شش انتخاب را به دو دسته رویکرد های توزیع و رویکردهای متحدکننده تقسیم بندی می کند. استراتژی های توزیعی از دیدگاه کاترلینو عبارتند از «سرکوب گرایانه»، «فرصت طلبانه» و «تدافعی» و همچنین استراتژی های متحد کننده از دیدگاه او عبارتند از «همکاری متعادل»، «حل مسئله» و «رابطه محور».
به طور مثال، در مدل کاترلینو داشتن موضع نامطلوب از نظر توازنن قدرت در کنار عدم اعتمادی که در جریان مذاکرات حکم فرماست مذاکره کننده را مجبور به اتخاذ استراتژی تدافعی می کند اما این در حالی است که اگر مذاکره کننده بتواند موضع خود را به حالت متزلزل در آورد همه چیز وابسته به ذکاوت او بوده چرا که در شرایط عدم اطمینان توقع همکاری داشتن امری دور از ذهن است و این فرصت طلبی طرفین مذاکره است که نتایج را مشخص می کند.