مراحل مذاکره

مراحل مذاکره :
۱- نخستین قدم در مذاکره ، رابطه سازی بین طرفین است . در فرهنگ های مختلف برای این مرحله از مذاکره امتیازهای متفاوتی در نظر گرفته می شود. مثلا ژاپنی ها برای برقراری رابطه اولیه نسبت به آمریکایی ها اهمیت زیادی قائل هستند
۲- تبادل اطلاعات : کسب اطلاعات در مورد مذاکره به ما کمک می کند با قدرت بیشتری به فرایند مذاکره وارد شویم .هرقدر قبل از نشستن بر سر میز مذاکره ، اطلاعات بیشتری درباره سازمان و نحوه مدیریت طرف مذاکره ، انگیزه طرف مذاکره ، میزان قدرت فرد مذاکره کننده در مورد سازمان متبوعش ، تغییرات اخیر در سازمان وی و تحولات احتمالی آتی قابل پیش بینی ، معیارهای اقتصادی و سایر معیارهای مرتبط با ماهیت موضوع مذاکره به دست آوریم ، سهم ما در سایر موارد مذاکره بیشتر می شود . فقدان اطلاعات در مذاکره سبب ضعف ما خواهد شد و گاهی نیز به از دست رفتن منافع حیاتی ما منجر می شود . به طور کلس منظور از تبادل اطلاعات عبارت است از بیان وضعیت و نیازهای یک طرف و درک وضعیت و نیازهای طرف مقابل .
۳-ترغیب : ترغیب عبارت است از اعمال نفوذ بر فرد یا گروه به منظور انجام دادن یک کار خاص ، در ترغیب طرفیت سعی می کنند بر قبولاندن نظرات خود به طرف ، در او نفوذ کنند
۴-توافق : مرحله نهایی مذاکره توافق و احتمالا عقد قرارداد است . موفقیت در این مرحله به معنای پایان موفقیت آمیز مذاکرات است

مذاکرات استراتژیک

دو نوع معمول از استراتژیهای مذاکره که در تحقیقات پیشین مشخص شده اند عبارتند از «همکاری» یا «رقابت» که در حقیقت بکارگیری هر کدام از این استراتژی ها نوع داخل شدن و بهم پیوستگی طرفین مذاکره را در رویارویی های آنان مشخص می کند. استراتژی مشارکتی در پی دستیابی به نتیجه ای ست که طرفین مذاکره از آن سود ببرند و در طرف مقابل استراتژی رقابتی بر سودهای یک جانبه تمرکز دارد.
نقطه نظر پروت در زمینه تعیین استراتژی مذاکره بر مبنای پاسخ به چند سوال هنگام تعیین استراتژی قبل از انجام مذاکره استوار است. پروت در حقیقت یک مدل انتخاب استراتژی عرضه می کند که بعدها به شکل گیری «مدل نگرانی دو گانه» منجر می شود.
از نقطه نظر کاترلی نو دو معیار مهم برای تعیین استراتژی سطح اعتماد و نقطه قوت است. او در ترکیب کردن این دو بعد در سه سطح مختلف، شش انتخاب استراتژیک ارائه می دهد، در حقیقت کاترلینو نیز مانند پروت یک مدل انتخاب استراتژیک عرضه می کند.
کلود آلوین نیز مدل انتخاب استراتژی خود را با توجه به  معیاری که در سطوح مختلف ترکیب شده اند عرضه کرده است. شاید بتوان گفت مدل آلوین به گونه ای منعطف تر از پروت  کاترلینو بیان شده است چرا که در پاره ای انتخاب های استراتژی موارد به صورت موازی عرضه شده اند.
بریان دیتمیر و راب کپلین در کتاب خود با عنوان مذاکره استراتژیک نگرش متفاوتی را عرضه می کنند. آنها اشاره دارند که « در هر مذاکره فارغ از آنکه چه کسی آن را سرپرستی می کند یا در کدام موقعیت اتفاق می افتد، می توان طرحانه ای را به منظور پیمودن مسیرهای مشابه در مذاکره طراحی نمود.» در ادامه آنها توضیح می دهند که چگونه پی ریزی یک مذاکره استراتژیک به پایه طراحانه ای مسیر می گردد. و نیز تشریح می کنند که چنین طرحانه امکانی برای طرفین مذاکره بوجود می آورد که به بیشتر از آنچه فکر می کردند، دست یابند. در حقیقت رویکرد نوین مذاکره استراتژیک به گونه متفاوت در این کتاب عرضه می شود.
در اینجا قصد بر تعیین بهترین مدل یا برترین رویکرد نیست که البته عملا هم چنین رویکری اصلا وجود ندارد چرا که هر رویکرد مبنا بر متضیات خود تعریف شده است. اما مهم این است که ضمن آشنایی با مدل های برتر بهترین گزینه را برای انجام مذاکره استراتژیک در شرایط مختلف برگزیند.